هر چند وقت یکبار، دنباله‌هایی ساخته می‌شوند که یک داستان را به جلو پیش می‌برند، شخصیت‌های محبوب و دنیای داستان را غنی می‌کنند، یا فیلم اول را به طور کامل از نو می‌سازند. اما بیشتر اوقات، دنباله‌های بدون ریسک و کلیشه‌ای مانند Coming 2 America «سفر به آمریکا ۲» ساخته می‌شوند که تمام جوک‌های فیلم اول را تکرار می‌کنند.
اگر یک شوخی از Coming to America محصول ۱۹۸۸ وجود داشته باشد که کارگردان کریگ بروئر نتوانسته باشد آن را تکرار کند، کلیپی از فیلم اول را پخش می‌کند تا مجبور باشیم دوباره همان سکانس‌ها را تماشا کنیم. این کمتر شبیه به یک فیلم و بیشتر شبیه به یک تجدید دیدار است که در آن بازیگران یک برنامه تلویزیونی قدیمی محبوب دوباره دور هم جمع شده‌اند تا نقش شخصیت‌های سابق خود را بازی کنند.
بینندگانی که از Coming to America خوششان نیامده قطعا از این دنباله هم لذت نمی‌برند، اما طرفداران فیلم اصلی به این فکر می‌کنند که چرا به جای تماشای مجدد فیلم اول در حال تماشای این دنباله‌ی تکراری هستند.
ادی مورفی در نقش آکیم برمی‌گردد، شاهزاده ملت خیالی زاموندا که ۳۰ سال با لیزا (شری هدلی) زندگی کرده است. آن‌ها سه دختر خوب بزرگ کرده‌اند، اما چون زاموندا کشوری مردسالار است، هیچ‌کدام نمی‌توانند تاج و تخت را به ارث ببرند. با توجه به این‌که شاه جافه (جیمز ارل جونز) در بستر مرگ قرار دارد، انتخاب جانشین آکیم اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
ژنرال ایزی (وسلی اسنایپس) از ملت همسایه نکسدوریا که هنوز به خاطر این‌که آکیم ازدواج از پیش تعیین شده با خواهرش ایمانی را رد کرده از دست او عصبانی است، می‌خواهد دختر آکیم یعنی میکا (کیکی لین) با ایدی ایزی (روتیمی آکینوشو) ازدواج کند. او هیچ علاقه‌ای به این کار ندارد، اما وقتی سمی (آرسنیو هال) افشا می‌کند که در سال ۱۹۸۸، آکیم یک رابطه‌ی عاشقانه با مری (لزلی جونز) داشته و حاصل آن پسری به نام لاول (جرمین فاولر) است، آکیم و سمی برای ملاقات با شاهزاده‌ی جدید زاموندا به محله‌ی کوئینز برمی‌گردند.
آیا شخصیت‌های قدیمی (مورفی، هال، کلینت اسمیت) که در سال ۱۹۸۸ در سن بازنشستگی قرار داشتند، هنوز زنده هستند و هیچ فرقی با گذشته نکرده‌اند؟ بله. آیا لاول به ازدواج با ایزی تن می‌دهد؟ بله. آیا جان ایموس و لویی اندرسون هنوز در مک‌داول کار می‌کنند؟ بله. آیا کشیش براون و رندی واتسون در این دنباله حضور دارند؟ بله.
این‌که بروئر و فیلم‌نامه‌نویسانی همچون کنیا بریس، بری دبلیو. بلوشتاین و دیوید شفیلد همان بازیگران سابق را در شرایط تکراری قرار دهند یک چیز است، اما در این فیلم شاهد حضور شخصیت‌ها و بازیگران جدیدی هستیم که آن‌ها هم در همان شرایط تکراری قرار می‌گیرند. به غیر از لزلی جونز، که حس و حال جالبی وارد خانواده‌ی سلطنتی زاموندا می‌کند، بقیه‌ی بازیگران جدید کار زیادی برای انجام دادن ندارند.
بنابراین استعدادهای زیادی در این فیلم تلف می‌شوند، مخصوصا وقتی کمدین‌هایی مانند تیلور و اسنایپس شوخی‌های جالبی با مورفی می‌کنند که با وجود این‌که خودش رهبری این گروه را برعهده دارد نقش‌آفرینی خوبی ندارد.
البته تماشای بازی ایموس، هدلی و جیمز ارل جونز در این نقش‌های به یاد ماندنی لذت‌بخش است و طراحی لباس روث کارتر برای شخصیت‌های آفریقایی جذابیت زیادی دارد. همچنین برخی از این شوخی‌ها با این‌که بازگویی شده‌اند هنوز خنده‌دار هستند. اما با وجود این‌که مورفی و دیگر بازیگران Coming 2 America بیش از سه دهه فرصت داشته‌اند تا یک دنباله‌ی شایسته خلق کنند، این دنباله فقط داستان فیلم اول را دوباره بازگو می‌کند.
نمره: ۴
نظرات