فراستی: فیلم سینمایی «دعوتنامه» یک فیلم فارسی دهه ۳۰ است

این فیلم برایم مفرح بود و تا آخر نشستم و خوشحال که این فیلم را دیدم برای اینکه خیلی ابتدایی بود و هیچ چیز از قصه، کارگردانی، بازی و … نداشت و همین فضای کمدی ناخواسته‌ای ایجاد کرده بود که بسیار بخندم. یک ایده با روایت بد فیلم فارسی!

شخصیت مرد فیلم مقوا است. جامعه فقیر مفلوک بدبخت و… . اصلا نمی فهمم فیلمساز کِی زندگی می‌کند، کجا زندگی می‌کند، چرا زندگی می‌کند؟ فیلم خیلی خیلی بدی شبیه به فیلم فارسی‌های دهه ۳۰ است. مهرداد فرید جسارت فیلمسازی ندارد و فکر می‌کند یک موضوع یا قصه جنوب شهر می تواند فیلم را نجات دهد! مشخص است از فیلم اول تا این فیلم هیچ فیلمی ندیده است و کارگردانی یاد نگرفته است. فیلم اساسا قصه ندارد و دارد هیچ چی را می‌پیچاند. این حس به مخاطب دست می‌دهد که پایان فیلم از ابتدا معلوم است!

فیلم به شدت شعار می‌دهد. از آن شعارهایی که قرار است شعارهای سیاسی و اقتصادی باشد و اساسا فیلم خیلی بدی است. اما چون کارگردان، زبان قصه و سینما را بلد نیست و مرز اغراق در بازی‌ها و هدایت بازیگر را نمی‌داند، فیلم این چنین می‌شود. بنظرم اشکال از کارگردان است، همین قصه را می‌توان بهتر تولید کرد. فیلم بیش از پایان معلوم، معلول بود.