وس اندرسون علیرغم استفاده از تم سیاه و سفید برای فیلم The French Dispatch، به خوبی توانست عصر تاریک روزنامهنگاران را به تصویر بکشد.
ابتدا برخی از سایتهای سینمایی را بررسی کنید، احتمالا با عنوان فیلمهایی اقتباسی از کمیکهای DC مثل Justice League Dark با حضور داگ لیمان (Doug Liman) و گیلرمو دل تورو (Guillermo del Toro) روبهرو میشوید؛ در نتیجه این موضوع زیاد خجالتآور نیست. فیلم The French Dispatch از وس اندرسون (Wes Anderson) با شیوه نامگذاری مشابه این فیلمها ممکن است واقعا شایسته عنوان Wes Anderson Dark (وس اندرسون تاریک) یا حتی Wes Anderson After Dark (وس اندرسون پس فراتاریک) باشد. این فیلم در درجه اول به صورت سیاه و سفید اکران شده است. در سکانسهای رنگی و موقعیتی فیلم ترکیب رنگها هنوز هم گرفته است. تم و موضوع این فیلم به گونهای است که نمیتوان آن را به تحریک کودک درون مخاطب خود متهم کرد؛ برخلاف دو فیلم دیگر این کارگردان به نامهای Rushmore و Fantastic Mr. Fox فیلم Isle of Dogs با تمام معیوب و گاه گمراهکننده بودنش، اشاراتی از این موضوع به دنبال خود داشت که اندرسون در حال خسته شدن از سبک خاص، ظریف و ایرادگیرانه خود است. فیلم The French Dispatch به صورت کامل به این وعده عمل میکند.
درست همانطور که همکار او در دهه ۹۰ یعنی کوئنتین تارانتینو (Quentin Tarantino)، تکامل غافلگیرکنندهای در دهه کاری مستقل خود نشان داد، وس اندرسون نیز به وضوح در حال انجام همین کار است.
فیلم Grand Budapest با استقبال از اشتفان تسوایگ (Stefan Zweig) که نویسنده رمان موفق The Post Office Girl میباشد، به شیوهای دوستانه و فریبنده اوضاع را به حدی متوسط رساند. حالا ما میتوانیم حجم هنری سنگین جنبش Viennese Actionists، خشونت و اکسپرسیونیسم انتزاعی میانه قرن را تصور کنیم. این خصوصیات در آثار مجموعه Sontag and Stein و ترکیب دلپذیری از نوشتههای جمیز بالدوین (James Baldwin) و ژرژ سیمنون (George Simenon) به شکل Francophone قابل مشاهده است.
بسیاری از فیلمهای اندرسون با بخشی ظریف آغاز میشوند- احتمالا از یک طنز کوچک و زودرس- که موضوع را به آن گونه که باید از آن بیرون آورد. از یک دیدگاه فوقالعاده سختگیرانه ماترلیالیستی، فیلم The French Dispatch اساسا آخرین شماره سال ۱۹۷۵ یک جهتگیری محترمانه از Kansas Evening Sun تخیلی است. (اصل و نسب آمریکایی میانه آن تا حدی به شهر اورسن ولز اشاره داشت). گرافیک، درجهای تدوینی، باریکههای کمیک، عکاس-خبرنگاری و یک بخش دو صفحهای که با محبت روی هم جمع شده است از این فیلم به صفحه نمایش سرازیر میشود. این یک طرح آنالوگی و نه فوتوشاپ یا ایندیزاین میباشد.
مجلاتی با گزارشهای فرانسوی که به شدت از دوران اوج قرن میانه مجله نیویورکر الهام گرفته شدهاند، تمایلی به داشتن کاراکتر یا پروتاگونیستهای اصلی ندارند. به یک معنا، روزنامهنگاران معتبر از داستانهای اصلی فیلم هر کدام به گونهای منحصر به فرد میباشند، اما این پروژه فیلمی است که به برخی از بحثهای اخلاقی جذاب در زمینه تجارت میپردازد. برای مثال، آیا شما فقط باید داستان را مشاهده کنید یا خود به عنوان یک عامل پویا در آن شرکت کنید؟ جی. کی. ال. برنسون با بازی تیلدا سوینتن (Tilda Swinton)، لوسیندا کرمنتز با بازی فرانسیس مکدورمند (Frances McDormand) و روباک رایت با بازی جفری رایت (Jeffrey Wright) ستارههای ادبی ما در فیلم هستند. هر چند هربسینت سزاراک بیچاره با بازی اوون ویلسون (Owen Wilson) نیز سه صفحه ناچیز از مجله (یا به عبارتی ۵ دقیقه از فیلم) را به خود اختصاص میدهد و نویسنده ریزنقش این مجموعه است.
برنسون یک متخصص هنر میباشد که رسیدگی به پرونده نگرانکننده موسس روزنتالر، یک نقاش پیشگام و قاتل که در یک تیمارستان روانی ساکن است را بر عهده دارد. بخش کرمنتز- کاراکتری که بیشترین الهام را از روزنامهنگاران کلاسیک قرن شستام یعنی تام ولف (Tom Wolfe)، ترومن کاپوتی (Truman Capote) و همکاران گرفته است- مربوط به طرفدار شطرنج یعنی زفیرلی با بازی تیموتی شالامی (Timothée Chalamet) است.
این یک نوع تعجیل بیفکر در زمینه فیلم است. شاید نه بدان گونه تکاندهنده و یا حساس مانند بهترین فیلمهای او، ولی کارگردانی این فیلم سنگین و ریزمدیریتی آن را به اوج فیلمهای بدبینانه و جدید میرساند. درجهای بصری زودگذر، دوررفتگیها، حساسیت به رنگ، حرکت، انسداد و تریلری فیلم که به گونهای تخصصی برش داده شده است تا طرح کلی داستان را اسپویل نکند، همگی شاهکاراند.
و حالا تمام این قضایا درباره چیست؟ نه این که در این فیلم سعی بر آن باشد که به افراد مجلل و خسته کنندهای که به آرامی صحبت میکنند پرداخته شود، بلکه در واقع این فیلم قلب تاریکی است که به روزنامهنگاران در بهترین حالتشان- به ویژه “قبل از دوران دیجیتال”- و بدون پشیمانی خیره شده است. همچنین این فیلم مانند یک مجله خوب از نشریه نیویورکر است که به هنگام صرف شیرینی صبحانه ظرف ۲۰ دقیقه خوانده میشود.
فیلم The French Dispatch در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد و قرار است ۲۲ اکتبر (۳۰ مهر) در سینماها منتشر شود.
نظرات