مت دیمن به یاد هم‌بازی قدیمی خود رابین ویلیامز به پارک بوستون رفت

هنوز درک این موضوع که امروز دومین سالگرد درگذشت رابین ویلیامز (Robin Williams) است، بسیار سخت است. واضح است که هنوز هم بعد از دو سال، مردم درمورد این‌که او چگونه زندگی آن‌ها را تحت تاثیر قرارداد حرف می‌زنند. یکی از همین مردم، هم‌بازی او در فیلم Good Will Hunting «ویل هانتینگ خوب»، مت دیمن (Matt Damon) است. این بازیگر اخیرا به همراه خانواده خود با حضور در پارک بوستون و نیمکت معروفی که یکی از به یادماندنی‌ترین صحنه‌های فیلم در آن رقم خورد، یاد او را زنده نگه‌داشت.

«ویل هانتیگ خوب» فیلمی بود که دنیا را با مت دیمن و بن افلک (Ben Affleck) آشنا کرد. از آنجایی که قبل از معروف شدن فیلم، این دو نفر برای دنیا ناشناس بودند، آوردن رابین ویلیامز به این فیلم به‌عنوان یک ستاره برای آن‌ها اتفاق بزرگی بود، که همین ستاره بودن او، باعث حضور بسیاری در سینماها برای دیدن این فیلم شد. این شخصیت یکی از بهترین نقش‌های ویلیامز بود که پس از مدت‌ها بالاخره جایزه اسکار را برای او به ارمغان آورد. یکی از بهترین لحظه‌های فیلم مربوط به سکانسی است که در آن، شخصیت ویلیامز و دیمن روی نیمکت در پارک بوستون نشسته‌اند و در مورد زندگی با هم صحبت می‌کنند. مت دیمن در گفت‌وگوی اخیرش با وبسایت JOE در مورد بازدیدش از آن مکان معروف گفت:

من اخیرا آنجا بودم و آن نیمکت را دیدم. نیمکت درست همانجا در پارک بوستون است و من با خانواده‌ام رفتیم و روی همان نیمکت نشستیم. بچه‌ها متوجه نشدند چون اصلا فیلم را ندیده‌اند و هنوز سنشان خیلی پایین است ولی به هر حال برگشتن به آنجا و فکر کردن به او حس خوبی را داشت.

در داستان فیلم شخصیت مت دیمن، ویل هانتینگ مجبور می‌شود که به جای رفتن به زندان، در جلسه‌های روان‌شناسی اجباری شرکت کند. رابین ویلیامز نقش شان مگوایر را بازی میکند، روان‌شناسی که سعی دارد به ذهن پیچیده نابغه ریاضی‌دان (ویل هانتینگ) نفوذ کند. سکانس مربوط به نیمکت در پارک، یکی از نقاط عطف فیلم محسوب می‌شود. در این صحنه مث دیمن تقریبا هیچ دیالوگی ندارد، و فقط روی نیمکت در حال گوش دادن به مگوایر است که به او می‌گوید، شاید همه‌چیز را که در کتاب‌ها خوانده‌است به طور کامل در یاد داشته‌باشد، ولی هنوز دنیایی مالامال از تجربه وجود دارد که هرگز آن را لمس نکرده‌است در نتیجه هرگز درک نمی‌کند. اگه بخواهیم به یک سکانس اشاره کنیم که اسکار را برای ویلیامز به همراه داشت، این صحنه همان صحنه است.

در حالی که بازی رابین ویلیامز در این سکانس شاهکار است، حرف‌های او نیز بسیار تاثیرگذار است، در نتیجه فیلم برای فیلم‌نامه خود نیز که توسط مت دیمن و بن افلک نوشته شده بود، اسکار دریافت کرد.

ما فقط می‌توانیم تصور کنیم که مت دیمن در آن لحظه روی نیمکت و در حین فیلم‌برداری آن صحنه چه حسی داشته‌است. این فیلم از جهات بسیار بر حرفه بازیگری او تاثیر گذاشت. به یاد آوردن این صحنه و دانستن این‌که برای همیشه در تاریخ سینمای جهان به یاد می‌ماند، بهترین بزرگداشتی است که می‌توان برای ویلیامز متصور شد.