معرفی فیلم و سریال: آخر هفته چه فیلم‌هایی ببینیم؟

در معرفی فیلم و سریال این هفته، به سراغ یک تریلر سرقت محور درجه یک از استیو مک‌کوئین (Steve McQueen) می‌رویم که متاسفانه به خاطر سیاست‌های عامه‌پسندانه کمپانی فاکس قرن بیستم کمتر دیده شده، سری به یکی از آثار کم سر و صدا اما خوش‌ساخت ضدنژادپرستی سال ۲۰۱۸ می‌زنیم و فیلمی زندگی‌نامه‌ای در مورد یکی از بهترین هنرمندان تاریخ موسیقی را بررسی می‌کنیم. در ادامه با سینماگیمفا و توضیحات بیشتر در مورد آثار مذکور، که دیدن‌شان به هر دوست‌دار سینمایی توصیه می‌شود همراه باشید.

• فیلم سینمایی “۸ مایل”
• نام به زبان انگلیسی: “Eight (8) Mile”
• سال تولید: ۲۰۰۲ میلادی
• کارگردان: کرتیس هانسن (Curtis Hanson)
• نویسنده: اسکات سیلور (Scott Silver)
• کمپانی ناشر: Universal Pictures
• بازیگران: امنم (Eminem)، میکای فایفر (Mekhi Phifer)، کیم باسینگر (Kim Basinger)، بریتنی مورفی (Brittany Murphy)

اگر تا کنون نام مارشال مترز (Marshal Mathers) یا همان Eminem را نشنیده‌اید، احتمالا زیاد در دنیای موسیقی نیستید. رپر اهل دیترویت (Detroit) که اکنون به عنوان یکی از بزرگترین افراد تاریخ موسیقی شناخته می‌شود، مسیری شگفت‌انگیز را برای رسیدن به این نقطه طی کرده است. ساخته کرتیس هانسن که پیش از این L.A. Confidential (محرمانه لس‌آنجلس) را در کارنامه خود دارد، اقتباسی آزاد (با تغییرات اندک) از روی زندگی این رپر بزرگ است. «۸ مایل» از آن دسته فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای خوش‌ساخت است که پردازش شخصیت‌ها و داشتن روایت داستانی به جا، را به زرق و برق ترجیح داده و به همین سبب، به اثری ارزشمند تبدیل شده است.

همچون بسیاری از آثار زیرژانر درام ورزشی، «۸ مایل» هم تنها برای علاقه‌مندان به هیپ‌هاپ (Hip Hop) جذاب نخواهد بود و حتی اگر چندان طرفدار Eminem نباشید، این فیلم دو ساعت خوشایندی را برای شما رقم خواهد زد. علاوه بر این ساندترک اصلی (OST) این فیلم به نام Lose Yourself (خودت را رها کن) که توسط خود Eminem نوشته و اجرا شده است، اسکار بهترین موسیقی اصلی را در آن سال، نصیب او کرد.

• فیلم سینمایی “بیوه‌ها”
• نام به زبان انگلیسی: “Widows”
• سال تولید: ۲۰۱۸ میلادی
• کارگردان: استیو مک‌کوئین
• نویسنده: گیلیان فلین (Gillian Flynn) و استیو مک‌کوئین
• کمپانی ناشر: فاکس قرن بیستم
• بازیگران: وایولا دیویس (Viola Davis)، میشل رودریگز (Michelle Rodriguez)، الیزابت دبیکی (Elizabeth Debicki)، کالین فارل (Colin Farell)، لیام نیسون (Liam Neeson)، رابرت دووال (Robert Duvall)

قبل از هر چیزی بگذارید مشخص کنم چرا انقدر از «بیوه‌ها» خوشم آمده و کار استیو مک‌کوئین را تحسین می‌کنم. موضوع این است که به نظرم در سینمای امروز هالیوود فیلم‌هایی که از چارچوب‌های ژانرشان برای پرداختن به تم‌های عمیق‌تر استفاده می کنند، بسیار در تاثیرگذاری و انتقال پیامشان به مخاطب موفق‌تر هستند. مثال واضحش همین Get Out «برو بیرون» ساخته جوردن پیل از سال ۲۰۱۷ است که آن چنان وحشت‌های عام را با ترس‌های اجتماعی یک آفریقایی آمریکایی در دنیای مدرن گره زده بود که نتیجه آن یکی از بهترین فیلم‌های ژانر وحشت و در عین حال یکی از مفهومی‌‌ترینشان بود.

باید گفت در حالی که اکثر فیلم های سرقت محور با لحنی سبک‌سرانه و سرگرم‌کننده ارائه می‌شوند، اما «بیوه ها» تاریک، سیاه و ترسناک است. با این حال فیلم وعده سینمایی بسیار کامل‌تری از آنچه از یک فیلم سرقت محور انتظار می رود ارائه می دهد. بر خلاف تلاش ناموفق اسپایک لی در سال گذشته یعنی Blackkklansman «بلک کلنزمن»، ساخته استیو مک کوئین به طرز تحسین برانگیزی موفق می شود تا از ژانر خود برای پرداخت به مسائل و تم های بسیار عمیق تر استفاده کند و این همان چیزی است که آن را به تریلری عالی تبدیل می کند.

• فیلم سینمایی “نفرتی که می‌دهی”
• نام به زبان انگلیسی: “The Hate U Give”
• سال تولید: ۲۰۱۸ میلادی
• کارگردان: جرج تیلمان (George Tillman)
• نویسنده: آدری ولز (Audrey Wells)
• کمپانی ناشر: فاکس قرن بیستم
• بازیگران: آماندلا استنبرگ (Amandla Stenberg)، سابرینا کارپنتر (Sabrina Carpenter)، راسل هورنزبی (Russell Hornsby)، رجینا هال (Regina Hall)

«نفرتی که می‌دهی» بدون شک از نامتعارف‌ترین فیلم‌های زیر-ژانر بلوغ در چند سال اخیر است.ساخته تیلمان از فرمول فیلم‌های این زیر-ژانر برای بررسی دوباره موضوع نژاد در آمریکا (موضوعی که به صورت متعدد توسط دیگر فیلمسازان مطرح شده) استفاده می‌کند و به همین سبب، به نتیجه‌ای متفاوت از سایرین می‌رسد. این فیلم از روی رمان پرفروش انجی توماس (Angie Thomas) ساخته شده و به لطف شخصیت‌پردازی قوی و احساسی، موفق می‌شود مخاطب را تا پایان با خود همراه کند.

تیلمان در پس روایت داستان، به دنبال رسیدن به همذات‌پنداری و درک مخاطب است و برای رسیدن به این هدف، استراتژیک عمل می‌کند. او به خوبی از تصاویر و احساسات برای القای این مفاهیم استفاده می‌کند و نمی‌گذارد کاراکتر‌های فیلم تبدیل به کاریکاتور شوند. خبری از کلیشه مرسوم این تیپ فیلم‌ها نیست و نه همه افراد سفیدپوست در این فیلم بدذات هستند و نه همه رنگین‌پوستان به عنوان انسان‌هایی درست‌کار و خوش‌قلب معرفی می‌شوند. «نفرتی که می‌دهی» می‌خواهد تا مخاطبانش بعد از دیدن فیلم شروع به سوال پرسیدن کنند و در این راه، تا حد زیادی موفق می‌شود.