تعداد سریال‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی که بعد از فصل اول یا دوم مخاطبان را برروی مبل‌ها و صندلی‌های خود نگه داشتند و با خود در ادامه همراه کردند بسیار کم است. بسیاری از سازندگان سریال‌ها هم در شروع کار از ماه‌ها قبل برروی لحن و محتوا تمرکز می‌کنند تا مطمئن شوند که دقیقا چه چیزی را می‌خواهند برای مردم به نمایش بگذارند؛ اگر در این میان یک تغییر غیرمنتظره در این محتوا ایجاد شود به راحتی می‌تواند رابطه بین شخصیت‌ها و غنای فیلم‌نامه و آنچه که ساخته شده است را از بین ببرد. گاهی اوقات این تغییرات در ادامه کار سریال می‌تواند خوب هم باشد. مثلاً Babylon 5 با آوردن کاپیتان جدیدی برای فصل دوم توانست تا ۴ فصل دیگر هم به خوبی پیش برود و طرفداران Law & Order به شما می‌گویند که این سریال تا جایگزینی سم واترسان بجای مایکل موریارتی نتوانست به خوبی بدرخشد.
در میان همه این مسائلی که در موفقیت یک سریال تازه‌وارد مطرح است، با چیزی که تاکنون از فصل دوم Supergirl دیده‌ایم می‌توانیم اظهار داشته باشیم که این فصل یک بازسازی محافظه‌کار است که می‌خواهد در کمترین حالت ممکن قلب طرفداران سوپرمن و سوپرگرل را تسخیر کند.
بااینکه نصف قسمت اول فصل دوم در تلاش بود که یک لحن جدید را روی کار بیاورد در قسمت دوم با نام The Last Children of Krypton «آخرین فرزندان کریپتون» دیدیم که نویسندگان و عوامل این سریال برروی روایت داستانی بهتر و غنی‌تر تمرکز کرده‌اند. حتی شخصیت‌پردازی بسیاری از شخصیت‌های ثابت این مجموعه با تغییراتی همراه بوده است و خط‌های داستانی جدیدی در هر قسمت به دغدغه‌های کارا و سوپرمن اضافه می‌شوند. این پس‌زمینه‌های اضافه شده به شخصیت‌ها برای این است که سریال از شبکه CBS به CW آمد و سازندگان می‌خواهند تماشاگران جدید هرچه سریع‌تر با آن‌ها ارتباط برقرار کنند.
یکی از تغییرات بزرگ این فصل تغییر محل فعالیت DEO بود که این تغییر در پشت صحنه حاصل شد و هرکز فرآیند آن را ندیدیم. این مکان در فصل اول که صحنه‌سازی بسیار پرخرج داشت در این فصل جای خود را به یک اداره در ساختمانی معمولی داده است. حداقل با یک انبار درب و داغون و به‌هم‌ریخته ابرقهرمانی طرف نیستیم. شاید بتوانید این تغییر جدید را به Agents of S.H.I.E.L.D ربط دهید (که باید گفت همه سریال‌های ابرقهرمانی در شرایط فعلی می‌خواهند در حد ماموران شیلد بدرخشند!) اما اینکه چگونه این تغییر قابل‌توجه خط داستانی را شکل می‌دهد در آینده‌ای نه چندان دور و وقتی که ابرقهرمانان با Cadmus روبهرو شوند مشخص می‌شود.
به طور قابل‌توجه دیدیم که قرار است در فصل دوم به ترس انسان‌ها از اهالی کریپتون پرداخته شود. شخصیت الکس در حضور کلارک کنت یا سوپرمن از مرکز توجه خارج شده است و خود کلارک هم خیلی رابطه خوبی با DEO بر سر کریپتونایت‌هایشان ندارد. این موضوع بعد از اتفاقاتی که در فصل اول افتاد برای سریال منطقی است اما در نظر داشته باشید که باز هم بسیار شبیه خط داستانی Inhumans در سریال ماموران شیلد می‌شود و درگیری بین ابرقهرمانان و شخصیت‌های اصلی مثبت چیزی است که در فیلم‌هایی چون Batman V Superman و Captain America: Civil War در سالی که گذشت دیده‌ایم.
ناپدید شدن کت گرنت هم یکی دیگر از چالش‌های ابتدای فصل دوم بود اما تصمیمی کاملاً به جا و درست بود. این حقیقت که شخصیت‌های جوان و مونثی چون کارا (که به صورت مخفیانه ابرقهرمان هستند) همیشه باید به رئیس‌هایشان جواب پس بدهند به یکی از کلیشه‌های آزاردهنده تلویزیون تبدیل شده است. دیگر آن دوره گذشته است که زن‌ها را در یک فضای حرفه‌ای و کاری در مقابل هم قرار دهند و انتظار داشته باشند که این موضوع برای مخاطبان حتی ذره‌ای جذاب باشد.
با یک فصل از سوپرگرل روبهرو می‌شویم که عقب‌نشینی‌های قابل توجهی دارد و تغییرات زیادی را برای هیجان‌انگیز کردن سریال و همین‌طور حفظ کردن مخاطبان به میدان می‌آورد. مسلما این فصل اشتباهات فصل اول را تکرار نخواهد کرد بلکه با دیدگاهی محافظه‌کارانه به سراغ نوآوری و ارائه یک سریال ابرقهرمانی قابل قبول می‌رود. خود سوپرمن هم تاکنون به خوبی ظاهرشده است و طرفداران از شخصیت او و نقش‌آفرینی بازیگر آن راضی هستند. البته مان‌اِل یکی دیگر از شخصیت‌هاییست که در پایان قسمت دوم در پایگاه DEO از خواب برخاست و در کامیک‌ها او را به عنوان جایگزین سوپرمن می‌شناسند؛ آن هم وقتی که خود مرد پولادین در دسترس نباشد!
یکی دیگر از مواردی که باید در نظر بگیرید دخالت دیگر سریال‌های ابرقهرمانان CW در این مجموعه است. می‌دانیم که قرار است با یک کراس‌اور بزرگ از هر چهار سریال ارو، سوپرگرل، فلش و افسانه‌های فردا همراه شویم (و بااینکه هنوز نمی‌دانیم شروع این داستان عظیم از کدام سریال خواهد بود و شخصیت منفی اصلی آن کیست) امیدواریم تداخلی در روند این سریال ایجاد نکند.
در نهایت فصل دوم Supergirl از متوسط و ضعیف می‌تواند به «خوب» برسد و فعلاً طرفداران سریال‌های ابرقهرمانی را راضی نگه دارد.
تحلیلی از: Screenrant.com
نظرات
مثل اینکه جدی جدی فصل دومش حرفی برای گفتن داره
پس مجبورم ۲۰ قسمت ۴۰ دقیقه ای فصل یک رو ببینم