نقد ویدئویی فیلم The Prestige

فیلمِ «حیثیت» یا «پرستیژ» که به نظر و عقیدهٔ برخی زنگ تفریحِ کریستوفر نولان در میانِ سالهای تولید سه‌گانه بتمنش و حتی به طور کلی‌تر در کارنامه‌ی او به شمار می‌آید، به زعمِ بنده از معدود آثار مقبول و دیدنیِ او -در کنار ممنتو و شوالیه‌ تاریکی- می‌باشد؛ نولان همراه با برادرش جاناتان با اقتباسی از رمان «کریستوفر پرایست» با همین نام، فیلمنامه «حیثیت» را نگاشته‌ و طبقِ معمول از مؤلفهٔ اساسی خود یعنی دستکاریِ زمان در آن استفاده برده است هرچند که بازهم این پرش‌های زمانیِ اصطلاحاً نولانیزه-شده (تثبیت شده به عنوان مولفه‌ای اساسی در پروسه‌ی داستان‌گویی‌ نولان) نمودی فرمیک در ساختار روایت پیدا نکرده و تنها در تمهیداتی تکنیکال (همچون تدوین موازی)، احساساتی لحظه‌ای تولید می‌کند. به علاوه اینکه این روتینِ رواییِ نولان با اصولِ سه‌گانهٔ ″شعبده″ (التزام، دگرگونی و حیثیت) همخوانیِ میسر شده‌ای پیدا نمی‌کند و قطعاً برای بار اول برای مخاطب پیچیدگی‌های قابل‌توجهی به همراه می‌آورد؛ به این صورت که دو مرحله و اصل ابتدایی شعبده بخصوص التزام (نشان‌دادن یک شئ و اثبات معمولی بودن آن به مخاطب) با این روایت نسبتاً چندپاره شدهٔ فیلم، تا حدودی گنگ جلوه می‌کند. با اینحال نکته‌ای که فیلمِ «پرستیژ» را قابل‌تحمل کرده است تا بتوان دوباره نیز به تماشای آن نشست، توجه نولان به نمایش یک «رقابتِ حریصانه» در دلِ اثر و خلق شمایلی تیپیکال از کاراکترهایش می‌باشد و حتی با توجه به مرحله حیثیت در بیست دقیقه پایانی می‌توان پی برد که این نحوهٔ روایت حداکثر شوآف گونه و متظاهرانه نبوده است.