نقد ویدئویی فیلم Inception | یک تلقین تحمیلی

25 August 2020 - 22:00

مولفهٔ اساسی و روتین رواییِ آثار کریستوفر نولان یعنی «زمان» اینبار نه با یک نمود و‌ بروز در ساختار و پیرنگ بلکه با مختص‌شدن در مضمونِ پُرطمطراقِ ″رویا″ و ″واقعیت″ و دستکاری آنها در فیلمی با نام «تلقین» (اینسپشن) -بعنوان هفتمین اثر در کارنامه وی- به مخاطبان سینما معرفی شده است. فیلم «تلقین» با بازخوردی عموماً مثبت در محافلِ گوناگونِ سینمایی در سطح وسیعی مواجه شد و به همراه و پیوست فیلم معروف و محبوبِ «شوالیه تاریکی» به موفقیتی چشمگیر و شهرتی بزرگ دست پیدا کرد به گونه‌ای که می‌توان اذعان کرد تثبیت جایگاه «کریستوفر نولان» به عنوان فیلمسازی مهم در تاریخ سینما، از زمان فیلم «تلقین» کلید خورد. با اینحال در اینجا از دیدگاه و نقطه‌نظری متفاوت به این فیلم نگاه خواهیم کرد؛ نقطه‌نظری بر خلاف تمجیدهای وسیعِ پیرامون این فیلم که هیاهوی درون-متنی و برون-متنی را ارج و قرب نمی‌دهد و بیش‌فعالیِ روایی در فیلم را کنشی آوانگارد نمی‌داند.