فیلم «جنایت بیدقت» شهرام مکری، هوگوی نقرهای بخش اصلی جشنواره شیکاگو را برای چهارمین بار برای سینمای ایران به ارمغان آورد.
شهرام مکری موفق شد هوگوی نقرهای جشنواره شیکاگو را برای فیلم «جنایت بیدقت» به تهیهکنندگی نگار اسکندرفر بهدست آورد. امسال و در پنجاه و ششمین دوره برگزاری این جشنواره، «جنایت بیدقت» در رقابت با ۱۱ فیلم دیگر قرار داشت.
به این ترتیب، سینمای ایران بعد از عزتالله انتظامی، جعفرپناهی و اصغر فرهادی، برای چهارمین بار از بخش اصلی جشنواره شیکاگو جایزه گرفت.
سینمای ایران برای اولین بار درسال ۱۹۷۱، جایزه هوگوی نقرهای بهترین بازیگر این جشنواره را برای عزتالله انتظامی و بازیش در فیلم «گاو» به دست آورد. جعفرپناهی با فیلم «دایره» و اصغر فرهادی با فیلم «چهارشنبه سوری»، برندگان هوگوی طلایی جشنواره شیکاگو شده بودند.
هوگوی نقرهای شیکاگو که بعد از جایزه بهترین فیلمنامه منتقدان ونیز به دست آمده است، مسیر پیشِ روی «جنایت بیدقت» برای نمایش در دیگر جشنوارههای جهانی را هموارتر خواهد کرد.
شهرام مکری، کارگردان این فیلم، متنی را در اینستاگرامش منتشر کرد.
او نوشت:
«بر خلاف این شعار که میگویند «هرکس خودش بهتر میداند»، یک واقعیت وجود دارد؛ اینکه هیچکس آنقدرها هم نمیداند. وضعیت سینمای امروز بدون اندیشه گروهی پیش نمیرود. هرچند که گویا کارگردانها تصورشان غیر از این است. هر کارگردانی مطمئن است همان اوست که پروژه را شروع کرده؛ پیش برده و تمام کرده. اما واقعیت این است که احتمالا او حتی نمیداند دوربین فیلمبرداری چطور سرهم میشود. کارگردان پذیرفته که تخصص او چیز دیگری جز سرهم کردن دوربین است اما در پذیرش میزان سهمش در یک فیلم؛ همین اندازه منطقی نیست. چون او میخواهد یادآور دورانی در گذشته باشد که به واسطه وسعت کمتراطلاعات میشد پذیرفت؛ کارگردان بهتر میداند. قدرت این تفکر که – هرکس خودش بهتر میداند – آنقدر زیاد است که همه محیط اطراف را مثل یک هیولا میبلعد. حتی واقعیت؛ و واقعیت این است که فیلم «جنایت بیدقت» در جشنواره شیکاگو جایزه برده اما حضورش آنجا به واسطه یک کار گروهی بوده که همه درآن نقش داشتهاند و کارگردان هم در بخشی از آن سهیم است. واقعیت دیگر این است که شیکاگوییها، سینمای ایران را با عزتالله انتظامی- جعفر پناهی -اصغر فرهادی- محسن مخملباف- محمد رسولاف و وحید جلیلوند، پیش از «جنایت بیدقت» میشناختند. دهها واقعیت دیگر وجود دارد که خودشان به دهها واقعیت دیگر پیوند خوردهاند. تاریخ سینمای ایران یک واقعیت بزرگ و درهم تنیده است که برای بلعیدنش در فردیتمان باید مثل یک هیولای غولآسا شد و همین، هیبتمان را ترسناک و زشت میکند. باید کمی هم به این شبکه درهم تنیده نگاه کرد و دست از بلعیدنش برداشت.»
منبع: خبرآنلاین
نظرات