آرشیو نوشته‌های علیرضا هنگوال

بر مدار ِ تاریخ چندصدساله‌ی تئاتر ایران، گرایش به اجرایی‌کردن متون طنز از زمان سبک‌‌های نمایشی ِ دیرینه‌‌ای چون “روحوضی” و “خیمه‌شب‌بازی” رایج بوده...

در دسامبر سال ۲۰۱۹ میلادی، خبری کوتاه و تکان‌دهنده، ساکنان کره‌ی خاکی را در بهت فرو برد: “عفونت تنفسی حاد ان‌کاو۱۹(کووید۱۹) برای اولین بار...

در آغاز پیدایش درام، “ارسطو” با آن فنون روایت‌گریِ خطی و محافظه‌کارانه -که قضا و قدر و دغدغه‌های فردیِ پروتاگونیست را محوریت موضوعی تئاتر...

باور این‌که “دیوید فینچر” در دهۀ سوم فیلم‌سازی‌اش، به شکل و ساختار سینمای کلاسیک روی آورده به همان‌ اندازه دشوار است که پذیرفتن ِ...

در سینمای ِ موقر سرزمین آفتاب(ژاپن)، سیرت فیلم‌سازی ِ “یاسیجورو اوزو” عیناً به مثابه‌ی یک “چپِ رادیکال” علیه جریان فیلم‌سازی وامدار غرب می‌مانَد؛ مولفی...

“امبرسون‌های باشکوه”(The Magnificent Ambersons) رمان ِ پرآوازه‌ی نویسنده و نمایش‌نامه‌نویس ِ آمریکایی “بوث تارکینگتون” است؛ کتابی متأثر از سوژه‌‌های رمانس رمان‌های فرانسوی ِ سده‌...

“لورنس عربستان” (Lawrence Of Arabia) فیلمی است در راستای همان سبک و سیاق ِ آشنای “دیوید لین” در کاربست ِ توامانِ”حماسه”، “بیوگرافی” و “اقتباس”....

سر و صدا به یک‌باره در هم می‌شکند و سکوتی مطلق بر فضای صحنه حاکم می‌شود. همزمان نوری خیره‌کننده به سوی ما می‌تابد. رفته‌رفته...

نمایش‌نامه “آرسنیک و تور کهنه” یک سه‌‌پرده‌ای ِ‌ کلاسیک با‌ مایه‌های طنز انتقادی‌ست، که در اجرا در ظرفی از “کمدی موقعیت” متجلی می‌شود. از...

ژانر “بیوگرافی” به طور تاریخی در مدیوم “سینما” ریشه داشته است. از سیر فیلم سازی ِ برادران لومیر و جورج ملیس در دوره پیشا...

فیلم کازابلانکا(Casablanca) از آن دست رمانس‌های خوش‌ساختاری‌ست که داستان‌اش بر لایه‌ای تماماً ملو_ دراماتیک بنا شده؛ در خلال جنگ جهانی دوم، تعداد قابل توجه‌ای...

ایده‌‌ی ساخت “Dr. strangelove Or: How I Learned to Stop Worrying And Love The Bomb” همچون روایت و داستان فیلم، همین‌قدر ساده و مضحک...

درباره‌ی فیلم pulp fiction (داستان عامه پسند) چه بگوییم که غیرتازه نباشد؟ از ساختار روایی‌ضد کلاسیک‌اش؟ از ژانر تلفیقیِ کمدی‌سیاه همراه با کاربست مولفه‌های...

پس از گذشت قرن و اندی از پیدایش مدیوم سینما، می‌توان مدعی بود: سبک و سیاق سینمای امروزی تنها در منتهی‌الیه “رئالیسم فیلم‌سازی”صورت‌بندی نمی‌شود،...

سینمای “آکیرا کوروساوا”، همواره از آن دست سینما‌های پردامنه، معطوف به زبان‌آوری در انواع و اقسام فیلمِ ژانر همراه با کاربست ِ سوژه‌های داستانی...

از همان نخست سال‌های شکل‌گیری مفهوم “فیلم ژانر” در سینمای ایران، گونه‌ی “درام” تحولات چشمگیری را – به نسبت سایر ژانرهای سینمایی- از سر...

امروزه مدیوم “سینما” با راندمانی “بیانی و زبان‌آور” تمیز داده می‌شود؛ درست همان‌گونه که سایر اشکال “هنر” چون “نمایش” و “داستان” با یک‌چنین کارکرد...

پر واضح است که ژانر “وحشت”در سینمای ایران، هرگز از پرداخت درست و درمانی برخوردار نبوده؛ فضاسازی‌های تصنعی، سوژه‌های داستانی ِ یک‌شکل و تکراری،...