“میناری” قصه‌ی لمس‌کردن انسان با معضلات مفهومی به نام مهاجرت است. داستانی خطی که رویکرد مینیمالش برای ایجاز طبیعت حربه‌ای بزرگ به اثر وارد کرده است. فیلم از دل خانواده‌ای که در محتوای خود دارد باید به غایت درون‌مایه‌‌های مدنظرش برسد. این مسیر رهاوردی جز احساسات معلقِ برآمده از خرده‌پی‌رنگ‌ها ندارد. در واقع کارکرد تدوین به عنوان یک مولفه‌ی تکنیکال و زیبایی‌شناسانه هم‌گام با حفره‌های فیلم‌نامه چشم‌اندازی جز احساسات توخالی و عجز در خلق معنا ندارد. سادگی‌های تعبیه شده در میزانسن ریتم درستی ندارند بنابراین آن کلافی که رشته‌هایش به عمق فاجعه منتهی می‌شوند، از تپشی سطحی برخوردار است.
نمایشگر ویدیو
00:00
00:00
3
0
نظرات