بیوگرافی: از زندگی تا آثارِ دنیل دی-لوئیس

دنیل دی-لوئیس، بازیگر بازنشسته انگلیسی است که در فیلم‌هایی چون لینکلن، خون به پا خواهد شد و دار و دسته‌های نیویورکی بازی کرده و جزو رکورد داران اسکار است.

سر دنیل مایکل بلیک دی-لوئیس (Sir Daniel Michael Blake Day-Lewis) در ۲۹ آوریل ۱۹۵۷ (۹ اردیبهشت ۱۳۳۶) در خانواده‌ای هنرمند در لندن به دنیا آمد. دنیل در دوران تحصیل به بازیگری علاقه‌مند شد و در سال ۱۹۷۱، در اولین فیلم سینمایی خود بازی کرد.

دنیل که به نجاری علاقه زیادی داشت و قصد داشت نجار شود، در نهایت به تحصیل در رشته هنر پرداخت و بازیگری را به صورت جدی از اوایل دهه هشتاد میلادی آغاز کرد.

در آن دهه، وی در چندین فیلم و سریال مختلف بازی کرد که فیلم گاندی (Gandhi)، مهم‌ترین اثر وی در آن دوران بود.

دی-لوئیس در سال پایانی آن دهه، به بازی در فیلم پای چپ من (My Left Foot) پرداخت تا برای نخستین بار، نامزد جوایز اسکار، بفتا و گلدن گلوب شود و در نهایت موفق به کسب نخستین جوایز اسکار و بفتا خود نیز شد.

دی-لوئیس در کنار برندا فریکر در فیلم پای چپ من. هر دو بازیگر برای بازی در این فیلم، برنده اسکار شدند. این فیلم نیز نامزد اسکار بهترین فیلم سال شد …

پس از موفقیت این فیلم، دی-لوئیس ۳ سال از سینما دور بود و در سال ۱۹۹۲ با فیلم موفق آخرین موهیکان (The Last of the Mohicans) به سینما بازگشت که با فروش ۷۵ میلیون دلاری، یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های آن سال بود.

در سال ۱۹۹۳، دنیل دی-لوئیس در ابتدا در فیلم عصر معصومیت (The Age of Innocence)، برای نخستین بار با مارتین اسکورسیزی (Martin Scorsese) همکاری کرد.

سپس نیز در فیلم موفق به نام پدر (In the Name of the Father) به هنرنمایی پرداخت. این فیلم که دومین همکاری دی-لوئیس با جیم شریدان (Jim Sheridan) پس از فیلم پای چپ من بود، نامزد ۷ جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم سال شد و دی-لوئیس را به دومین نامزدی اسکار و گلدن گلوب خود رساند.

دی-لوئیس در کنار اما تامپسون در فیلم به نام پدر. هر دو بازیگر نامزد اسکار شدند هرچند موفق به بردن آن نشدند …

دی-لوئیس که در انتخاب فیلم‌هایش بسیار سخت گیر شده بود، در ادامه آن دهه تنها در دو فیلم بازی کرد. ابتدا فیلم بوته آزمایش (The Crucible) که در سال ۱۹۹۶ منتشر شد.

سپس و در سال ۱۹۹۷ نیز، وی در فیلم بوکسور (The Boxer) به هنرنمایی پرداخت. بوکسور که سومین همکاری دی-لوئیس با شریدان بود، سومین نامزدی گلدن گلوب را برای دی-لوئیس به ارمغان آورد.

پس از دوری ۵ ساله از سینما، دی-لوئیس در سال ۲۰۰۲ و با هنرنمایی در فیلم دار و دسته‌های نیویورکی (Gangs of New York)، بازگشت باشکوهی به سینما داشت. این فیلم که در گیشه به فروش ۱۸۳ میلیون دلاری دست یافته بود، نامزد ۱۰ جایزه اسکار شد و دی-لوئیس را به سومین نامزدی اسکار و چهارمین نامزدی گلدن گلوب خود رساند.

دنیل دی-لوئیس در کنار لئوناردو دی‌کاپریو در فیلم دار و دسته‌های نیویورکی. دومین همکاری دی-لوئیس با اسکورسیزی، بسیار موفق‌تر از همکاری نخست این دو بود …

پس از دوری ۳ ساله از سینما، دی-لوئیس در فیلم تصنیف جک و رز (The Ballad of Jack and Rose) به بازی پرداخت که نه در گیشه موفق بود و نه توانست نظر منتقدین را جلب کند. این فیلم توسط همسر وی کارگردانی شده بود.

در سال ۲۰۰۷ اما، دنیل دی-لوئیس در فیلم خون به پا خواهد شد (There Will Be Blood)، یکی از ماندگارترین نقش‌های خود را خلق کرد. این فیلم که نامزد ۷ جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم سال شده بود، در گیشه نیز به فروش ۷۷ میلیون دلاری رسید.

دی-لوئیس نیز برای هنرنمایی خود در این فیلم، چهارمین نامزدی اسکار و پنجمین نامزدی گلدن گلوب خود را کسب کرد و در نهایت موفق به بردن دومین اسکار و اولین گلدن گلوب خود شد.

دی-لوئیس در کنار پل توماس اندرسن در پشت صحنه فیلم خون به پا خواهد شد. اندرسون نیز نامزد اسکار بهترین کارگردانی شد هرچند موفق به بردن این جایزه نشد …

در سال ۲۰۰۹، دی-لوئیس در فیلم نه (Nine) به بازی پرداخت. این فیلم گرچه نتوانست نظر منتقدین را جلب کند و در گیشه نیز به فروش نه چندان موفق ۵۶ میلیون دلاری رسید، باعث کسب ششمین نامزدی گلدن گلوب وی شد.

دی-لوئیس در سال ۲۰۱۱ به هنرنمایی در فیلم لینکلن (Lincoln) پرداخت که این فیلم با فروش ۲۷۳ میلیون دلاری، موفق‌ترین اثر کارنامه دنیل دی-لوئیس محسوب می‌شود. لینکلن که نخستین تجربه همکاری دی-لوئیس با استیون اسپیلبرگ (Steven Spielberg) بود، در فصل جوایز بسیار موفق بود و نامزد ۱۲ جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم سال شد.

دی-لوئیس نیز برای هنرنمایی خود در این فیلم، موفق شد پنجمین نامزدی اسکار و هفتمین نامزدی گلدن گلوب خود را کسب کند و در نهایت نیز موفق به بردن هر دو جایزه شد.

دی-لوئیس در کنار سالی فیلد در فیلم لینکلن. هر دو نامزد اسکار شدند هرچند تنها دی-لوئیس موفق به بردن این جایزه شد …

در نهایت و در سال ۲۰۱۷، دی-لوئیس در فیلم رشته خیال (Phantom Thread) به ایفای نقش پرداخت که این فیلم، دومین همکاری وی با توماس اندرسن بود. این فیلم نیز به مانند همکاری قبلی این دو موفق بود و نامزد ۷ جایزه اسکار شد.

دی-لوئیس نیز برای بازی خود در این فیلم، توانست برای ششمین بار نامزد اسکار و برای هشتمین بار، نامزد جایزه گلدن گلوب شود هرچند در نهایت موفق به کسب این ۲ جایزه نشد.

دنیل دی-لوئیس، قبل از ساخت این فیلم و با انتشار بیانیه‌ای کوتاه، اعلام کرد که از بازیگری بازنشسته خواهد شد و دیگر در فیلمی بازی نخواهد کرد. وی بعدها اعلام کرد که وسواس وی در انتخاب فیلم‌هایش و فشاری که بازیگری به وی وارد می‌کند، باعث این تصمیم وی شده است.

سِر دنیل دی-لوئیس در فیلم  رشته خیال. علاقه‌مندان سینما امیدوارند تا یکی از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ سینما، از تصمیم خود صرف نظر کرده تا در این فیلم، برای آخرین بار شاهد هنرنمایی وی نبوده باشند …

در زندگی شخصی خود، دنیل دی-لوئیس از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۵ با ایزابل آجانی (Isabelle Adjani)؛ بازیگر فرانسوی بود. نخستین فرزند دی-لوئیس چند ماه پس از جدایی این دو از یکدیگر به دنیا آمد.

در سال ۱۹۹۶، دنیل به خانه نویسنده فیلم بوته آزمایش رفت و در آنجا با دختر وی؛ ربکا میلر (Rebecca Miller) آشنا شد. این دو در اواخر آن سال با یکدیگر ازدواج کردند و در سال‌های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۲، صاحب دو فرزند پسر شدند تا دنیل صاحب ۳ فرزند پسر باشد.

پدر دنیل که در سال ۱۹۷۲ درگذشت، شاعر بود و مادرش نیز بازیگر سینما و تئاتر بود و در سال ۲۰۰۹ درگذشت. دنیل دارای یک خواهر بزرگ‌تر از خود است که مستندساز و آشپز است.

پدربزرگ وی، مایکل بالکن (Michael Balcon)؛ تهیه‌کننده مطرح بریتانیایی بود که در سال ۱۹۷۷ دار فانی را وداع گفت. تاثیر بالکن بر سینمای بریتانیا به حدی بوده است که هر ساله در مراسم بفتا (اسکار بریتانیا)، جایزه خدمت به صنعت فیلم‌سازی بریتانیا به یاد وی اهدا می‌شود.

دی-لوئیس یکی از مطرح‌ترین بازیگران سبک متد اکتینگ (Method acting) محسوب می‌شود که این سبک را به کمال رسانده است. برای مثال وی در تمام مدت زمان ساخت فیلم پای چپ من، از روی ویلچر شخصیت خود بلند نشد و عوامل سازنده این فیلم باید وی را جابه‌جا می‌کردند و حتی به وی غذا می‌دادند.

دنیل دی-لوئیس در سال ۱۹۸۹ قرار بود در تئاتر مطرح هملت (Hamlet) بازی کند. در یکی از قسمت‌های این نمایش، شخصیت هملت باید با روح پدر خود صحبت می‌کرد. دی-لوئیس در حین بازی در این صحنه، به شدت احساسی شد و شروع به گریه کردن کرد و نتوانست این صحنه را بازی کند و در نهایت از این نمایش کنار گذاشته شد.

عوامل سازنده این تئاتر اعلام کردند که دلیل این اتفاق، خستگی وی بوده است اما دی-لوئیس که شدیدا خود را غرق در این شخصیت کرده بود، ادعا کرد که در حین بازی در این صحنه، روح پدر خود را دیده است و نتوانسته خود را کنترل کند. توجه رسانه‌ها به این اتفاق باعث شد تا دی-لوئیس پس از آن اتفاق، هرگز در تئاتر دیگری بازی نکند.

دی-لوئیس به رابرت دنیرو (Robert De Niro) انگلیسی معروف است. دی-لوئیس از دنیرو در کنار مارلون براندو (Marlon Brando) و مریل استریپ (Meryl Streep)، به عنوان الگوهای بازیگری خود نام برده است.

با کسب ۳ جایزه اسکار و در کنار جک نیکلسون (Jack Nicholson) و والتر برنان (Walter Brennan)، بیش از هر بازیگر مَردی، موفق به بردن این جایزه شده است. در مجموع نیز تنها کاترین هپبورن (Katharine Hepburn) با کسب ۴ جایزه اسکار، عملکرد موفق‌تری نسبت به دی-لوئیس داشته است.

دی-لوئیس تنها بازیگر مردی است که موفق شده است ۳ بار جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد را کسب کند. وی همچنین تنها بازیگر مرد غیر آمریکایی تاریخ است که برنده ۳ جایزه اسکار شده است.

دی-لوئیس از سال ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۷، در تنها ۱۳ فیلم بازی کرد. جالب آن که از این ۱۳ فیلم، ۶ فیلم نامزد اسکار بهترین فیلم سال شدند و خود وی نیز برای بازی در این ۱۳ فیلم، نامزد ۶ جایزه اسکار، ۷ جایزه بفتا و ۸ جایزه گلدن گلوب شد.