فیلم‌ها در طول سال‌های گذشته به طرز استادانه‌ای از وحشت بینندگان از ارتفاع، خفاش، موش، کوسه، عنکبوت و مار بهره‌برداری کرده‌اند. برای کسانی که بزرگترین ترس آن‌ها پیر شدن و زوال عقل است، فیلم The Father «پدر» وحشتناک‌ترین فیلم خواهد بود.
البته این‌طور نیست که کارگردان تازه‌کار فلورین زلر یک فیلم ترسناک هیولایی درباره‌ی این موضوع حساس ساخته باشد. اما در همین حین که آنتونی هاپکینز استادانه مردی را به تصویر می‌کشد که کم‌کم دچار زوال عقل می‌شود، این فیلم حس وحشتناک فراموشی و درک نکردن مردم و محیط اطراف و نیاز به توضیح زندگی خودتان به شما توسط دیگران را به تصویر می‌کشد.
هاپکینز نقش آنتونی را بازی می‌کند، که به تنهایی در یک آپارتمان بسیار بزرگ در لندن زندگی می‌کند و برای دخترش اَن (الیویا کلمن) دردسر درست می‌کند که از این‌که پدرش یک پرستار دیگر را به اتهام دزدی از خانه بیرون انداخته ناراحت است. اَن می‌خواهد یک پرستار جدید برای او استخدام کند و قصد دارد با مرد جدیدی در زندگی خودش به پاریس مهاجرت کند.
آیا او هنوز با همسرش پل (روفس سوئل) زندگی می‌کند؟ این آپارتمان متعلق به آنتونی یا اَن است؟ چرا نقش اَن و پل گاهی توسط الیویا ویلیامز و مارک گیتیس بازی می‌شود که آنتونی آن‌ها را نمی‌شناسد؟ آیا اَن به دکتر آنتونی گفته که قرار نیست به پاریس نقل مکان کند؟
زلر خیلی خوب یک نمایش تئاتری را به شکل یک فیلم سینمایی به تصویر می‌کشد و به خوبی از عناصر سینمایی در آن استفاده می‌کند. آنتونی به دور خودش می‌چرخد و متوجه می‌شود که چیدمان آپارتمانش با یک ثانیه قبل فرق کرده است. او با باز کردن درب یک کمد وارد راهروی یک بیمارستان می‌شود. داستان فیلم The Father تقریباً هرگز وارد فضای باز نمی‌شود، اما مدام قوانین و پارامترهای داخل خانه را تغییر می‌دهد، که در ابتدا زیرکانه هستند و بیننده را با درماندگی آنتونی همراه می‌کنند.
در حالی که زلر یک گروه بازیگران عالی دور هم جمع کرده است، اما تمام لحظات فیلم به هاپکینز تعلق دارند که یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌هایش طی ۶۰ سال دوران حرفه‌ای خودش را اجرا می‌کند. آنتونی یک راوی غیرقابل اعتماد است و The Father هرگز به ما نشان نمی‌دهد که واقعیت چیست. بینندگان باید خودشان نتیجه‌گیری کنند که چه اتفاقاتی می‌افتد و چه اتفاقاتی نمی‌افتد و این اتفاقات به چه ترتیبی رخ می‌دهند.
تدوین یورگوس لامپرینوس ساده اما تاثیر‌گذار است. شاید هیچ فیلم مهمی به جز !mother «مادر!» نتوانسته مثل این فیلم مخاطبان را وارد یک رؤیای شناور کند که مدام در حال تغییر است. همچنین پیچش‌های داستانی به شکل جذابی با موسیقی متن عالی لودویکو اناودی همراه شده‌اند.
The Father یک فیلم ناراحت‌کننده اما در عین حال دلسوزانه است؛ اعضای خانواده‌ی افرادی که به زوال عقل مبتلا شده‌اند می‌توانند با تماشای این فیلم سردرگمی شخص مبتلا به فراموشی را بهتر درک کنند. این یکی از آزاردهنده‌ترین فیلم‌ها طی چند سال اخیر، اما همچنین یک فیلم فراموش‌نشدنی است.
نمره: ۹
نظرات