بررسی فیلم Mortal Kombat: غرق در نوستالژی

بازی‌های Mortal Kombat، همواره جزو پرفروش‌ترین مجموعه‌ها در تاریخ صنعت بازی‌های کامپیوتری بوده‌اند (آخرین قسمت این بازی حدود ۸ میلیون نسخه در سرتاسر جهان فروش داشت)؛ به همین دلیل هم است که همواره افرادی بوده‌اند که سودای تولید یک اقتباس سینماییِ احتمالا پرفروش از این بازی‌ها را در سر می‌پروراندند. Mortal Kombat تاکنون دوبار مورد اقتباس سینمایی قرار گرفته است و هر دوبار، این اقتباس‌ها چنان ضعیف بودند که باعث شدند ساخت اقتباس بعدی حدود ۲۵ سال به درازا بکشد.

پیش از نمایش جدیدترین اقتباس سینمایی Mortal Kombat، انتظارات از آن‌چه قرار بود بر روی پرده نمایش داده شود بسیار متفاوت بود؛ عده‌ای معتقد بودند که با توجه به صحبت‌های کارگردان فیلم، سیمون مک‌کوید (Simon McQuoid)، مبنی بر وفاداری کامل این فیلم به داستان‌های اورجینال بازی‌ها، با فیلمی بسیار بهتر و قابل تماشاتر از اقتباس‌های قبلی از این بازی‌های مشهور طرفیم و عده‌ای نیز اصولا اقتباس سینمایی یا تلویزیونی از بازی‌های کامپیوتری را غلط دانسته و حتی بهترین نمونه‌های اقتباس را نیز آن‌قدرها قابل‌تحمل نمی‌دیدند و استدلال می‌کردند که برای تجربه‌ی داستان این بازی‌ها، چه نیازی به اقتباس هست و می‌توانند تجربه‌ی مدنظر خود را از طریق بازی کردنِ این عنوان‌ها کسب کنند.

اکنون فیلم جدید مورتال کامبت در بهترین زمان ممکن اکران شده است؛ در زمان بازگشایی دوباره‌ی سینماها پس از مدتی طولانی و تماشاگرانی که مدت‌هاست ،اجبارا، از تماشای فیلم‌ها بر روی پرده‌ی بزرگ سینماها محروم بوده‌اند و چه چیزی بهتر از تماشای اقتباسی از داستان‌ها و شخصیت‌های نوستالژیکی که چندین نسل از مردم با آن‌ها خاطره دارند؟

کمپانی وارنر نیز که همین چند هفته‌ی پیش با فیلم Godzilla vs. Kong حسابی موفق به کشیدن تماشاگران به سالن‌های سینما شده است، این‌بار نیز با کمپین تبلیغاتی بسیار بزرگ و گرانی به استقبال اکران فیلم جدیدش رفت. وارنر برای آن‌هایی که در این مدت به سرویس‌های استریمینگ عادت کرده بودند نیز برنامه ریخت و فیلم را به سرویس استریمینگ HBO Max هم آورد و هم‌چنین درخواست هواداران برای خشونت بی‌پرده و نزدیکی آن به بازی‌های مورتال کامبت که از قدیم به خشونت بالا مشهور بودند را نیز به‌طور کامل در فیلم اعمال کرد (و همین موجب شد تا فیلم با درجه‌بندی سنی NC-17 به ‌روی پرده‌ی سینما برود) و بنابراین همه‌چیز آماده‌ی یک موفقیت بزرگ شد. نکات یادشده، مجموعا موجب انتظاراتی بسیار شدید از فیلم شد، اما آیا اقتباس جدید مورتال کامبت این انتظارات را برآورده کرده است؟

گرچه فیلم از هیچ لحاظی به فیلم قبلی وارنر، Godzilla vs. Kong، حتی نزدیک هم نمی‌شود، اما برای تماشا کردن، شب‌هنگام و همراه با در دست داشتن مقادیری پاپ‌کورن، آن‌قدرها هم بد به‌نظر نمی‌رسد. با وجود این‌که ساده‌انگاری و حماقتِ بیش‌ از حد از سراسر فیلم می‌بارد ولی در نحوه‌ی کارگردانی مک‌کوید، نوعی صمیمیت و سادگی دل‌پذیر مشاده می‌شود. او فیلمش را شفاف و ساده جلو می‌برد و سعی می‌کند از عنصر نوستالژی در کارش بهره‌ی کافی را ببرد.

مک‌کوید به‌وضوح در پر کردن صحنه‌هایی که بین صحنه‌های اکشن فیلمش قرار دارند، ناتوان است و پیام‌های اخلاقی فیلمش، به پیام‌هایی کودکانه و از سر رفع تکلیف بدل شده‌اند. او هم‌چنین از تشکیل یک خط داستانی دراماتیک و ساخت شخصیت‌هایی که چیزی بیش‌تر از بازی‌های کامپیوتری به ما بگویند عاجز است. فیلم، جنگی میان خیر و شر به‌معنای کلاسیک خود است و ما لازم به دانستن چیزهای بیش‌تر و پیچیده‌تری نداریم؛ تنها درگیری‌هایی زیاد و طولانی و خشن داریم که مشخص است در آن‌ها دستِ کارگردان برای نمایشِ خشونتی افسارگسیخته کاملا باز بوده است.

فیلم، به‌عنوان یک فیلم در ژانر هنرهای رزمی، طراحیِ صحنه‌ها و حرکاتِ رزمیِ گاها زمخت و عجولانه‌ای دارد و این نکته به‌همراه داستان ضعیف و شخصیت‌پردازی بد فیلم، باعث می‌شود تا ما به‌اندازه‌ی کافی با فیلم درگیر نشویم، اما فیلم به‌عنوان اقتباسی از یک بازی ویدیویی در ژانر مبارزه عملکرد خوبی دارد: صحنه‌های اکشن قابل قبول و مواردی که به‌وضوح طراحی شده‌اند تا حس نوستالژیک بیننده را برانگیخته کنند (مانند مکان‌های آشنای مبارزه، سبک‌های آشنا و معروف مبارزه‌ی کاراکترها، برخی دیالوگ‌ها و…) باعث می‌شوند که تماشای فیلم برای بیننده‌های عادی تا حد زیادی سرگرم‌کننده و برای گیمرهایی که با بازی‌ها خاطره‌ دارند، به تجربه‌ای نسبتا هیجان‌انگیز بدل شود.

هرچه درباره‌ی بازیگران و بازی‌هایشان کم‌تر بگویم، بهتر است؛ آن‌ها هرگز به چیزی بیش‌تر یک‌سری آدم که لباس‌هایی مبدل به تن کرده‌اند، تبدیل نمی‌شوند. آن‌ها تنها مبدل‌پوشانی هستند که دیالوگ‌هایی بدون احساس را بر زبان رانده و یک‌دیگر را تا سر حد مرگ کتک می‌زنند! به‌نظر می‌رسد مک‌کوید آن‌قدر مشغول طراحی صحنه‌های اکشنِ فیلمش بوده که فراموش کرده یکی دیگر از وظایفِ یک کارگردان، هدایت بازیگران است. در پایان، لازم به ذکر است که فیلم جدید مورتال کامبت، قطعا از فیلم‌های فاجعه‌ی قبلی بهتر است: متنی به‌نسبت منسجم‌تر، شوخی‌هایی قابل تحمل‌تر، تدوینی دقیق‌تر و موسیقی گوش‌خراش کم‌تر؛ ولی هم‌چنان تا اقتباسی تمام‌عیار که در حدِ این مجموعه‌بازیِ بزرگ باشد، فاصله‌ای نجومی دارد.

فیلم مورتال کامبت در سینماهای آمریکا و سرویس استریمینگ HBO Max در حال اکران است و از تاریخ ۶ مه در انگستان و پلتفرم‌های دیجیتال نیز قابل دسترسی می‌باشد.