فیلم The Courier درباره‌ی یک افشاگر اهل شوروی و یک تاجر بریتانیایی که در انتقال اطلاعات به سازمان‌های اطلاعاتی غربی کمک کردند، هم بر اساس اتفاقات واقعی و هم حاصل تخیلات فیلمنامه‌نویس است. البته این انتقادی به تام اوکانر نویسنده‌ی فیلم‌نامه و دومینیک کوک کارگردان فیلم نیست، بلکه منظور ما این است که این داستان بیشتر از این‌که تاریخی باشد تخیلی-تاریخی است. تمام حقیقت این ماجرای فوق‌العاده احتمالاً با مرگ شخصیت‌های واقعی فراموش شده یا توسط افرادی که این وقایع را ثبت کرده‌اند تحریف شده است.
چیزی که می‌دانیم این است که در واقعیت یک مقام رسمی در شوروی به نام اولگ پنکوفسکی وجود داشته که در این فیلم مراب نینیدزه بازیگر گرجستانی نقش او را بازی می‌کند. پنکوفسکی در طول جنگ سرد و وقایع پیش از بحران موشکی کوبا منبع اطلاعاتی مهمی برای آمریکایی‌ها بوده است. یکی از رابط‌های پنکوفسکی یک غیرنظامی بریتانیایی به نام گرویل وین بوده که شرح حال تجربیاتش را نوشته است. حتی معتبر بودن این شرح حال هم زیر سؤال رفته است. با این حال، همین کتاب باعث شده تا اوکانر تصمیم بگیرد یک داستان هیجان‌انگیز جاسوسی کلاسیک درباره‌ی آن بنویسد.
بندیکت کامبربچ که در طول سال‌ها او را در نقش افراد شیک، بی‌رحم و خودخواه دیده بودیم، در این‌جا نقش وین یک فرد ساده از قشر متوسط را بازی می‌کند که فقط در تلاش است تا خانواده‌اش را سرپا نگه دارد. وقتی دوستش دیکی (انگس رایت) و مامور سیآیای امیلی (ریچل بروزناهان) در حال استخدام وین هستند، او خبر ندارد که در حال صرف نهار با جاسوس‌ها است.
امیلی یکی از بخش‌های غیرواقعی فیلم است. اوکانر گفته که تصمیم گرفته مامور سیآیای در داستانش زن باشد. البته تماشای بروزناهان با لباس و ظاهر دهه ۶۰ میلادی همیشه جذابیت دارد. اما این کار کمی ریاکارانه است که یک شخصیت زن را در دورانی قرار دهید که هیچ مامور زنی در آن زمان وجود نداشته است. این اتفاق برای شخصیت فلیسیتی جونز در فیلم The Aeronauts «هوانوردان» هم افتاد و نتیجه‌ی معکوس داشت. اما چون بخش زیادی از The Courier تخیلی است، قبول کردن این مورد در این‌جا آسان‌تر است. همچنین یک مامور زن در چنین داستانی متقاعدکننده‌تر به نظر می‌رسد.
البته وین نیازی به یک شخص متقاعدکننده ندارد. او از فرصتی که برایش پیش آمده به بهترین شکل استفاده می‌کند و سفرهایی طولانی به خارج از کشور را آغاز می‌کند و همسرش (جسی باکلی) و پسر خردسالش را در خانه تنها می‌گذارد. نیمه‌ی اول فیلم خیلی آرام است، جایی که وین و پنکوفسکی حین صرف خاویار، خوش‌گذرانی و گاهی تماشای باله بیشتر با یکدیگر آشنا می‌شوند. داستان فیلم همین‌طور آرام ادامه پیدا می‌کند، با این‌که خطراتی مانند مرگ و هولوکاست هسته‌ای دنیا را تهدید می‌کنند. البته این شرایط پس از ورود به نیمه‌ی دوم فیلم به پایان می‌رسد، چون مقامات شوروی به رابطه‌ی تجاری بین وین و پنکوفسکی مشکوک می‌شوند و شرایط برای قهرمانان داستان پیچیده می‌شود.
The Courier داستانی است که ما قبلا فیلمی درباره‌ی آن ندیده بودیم، اما بیشتر لحظاتش آشنا به نظر می‌رسند، چون در این‌جا هم شاهد بسیاری از کلیشه‌های فیلم‌های جاسوسی هستیم. اگرچه این فیلم در حد و اندازه‌ی Bridge of Spies «پل جاسوسان» نیست، اما یک فیلم خوب و لذت‌بخش با بازی‌های خوب توسط بازیگران است. البته اگر به تمام ادعاهایی که این فیلم می‌کند توجه نکنیم.
نمره: ۶.۵
نظرات