بررسی فیلم Tom and Jerry: تخریب نوستالژی

حین تماشای فیلم Tom and Jerry «تام و جری»‌ مدام به باب هاسکینز فقید فکر می‌کردم. در همین حین که بازیگران مستعد به شدت تقلا می‌کنند تا این داستان سطحی را پیش ببرند که گویا در دهه ۹۰ یا ۷۰ یا ۵۰ میلادی نوشته شده است، به این فکر کردم که هاسکینز کار خیلی دشواری برای تعامل با شخصیت‌های انیمیشنی در فیلم Who Framed Roger Rabbit «چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟» داشته است. همچنین پس از او بازیگران خیلی کمی از این روش به خوبی استفاده کرده‌اند. بسیاری از بازیگران می‌توانند ادعا کنند که در مقابل شخصیت‌های انیمیشنی بازی کرده‌اند، اما تنها تعداد کمی از آن‌ها می‌توانند ادعا کنند که این کار را به خوبی انجام داده‌اند.

Tom and Jerry قرار است یک کارتون لایو-اکشن باشد، اما در اجرای ساده‌ترین روش‌های قصه‌گویی هم شکست می‌خورد. داستان کسل‌کننده، شخصیت‌ها تک‌بُعدی و نقش‌آفرینی‌ها خشک و بی‌روح هستند. اینکه آیا مخاطبان جوان‌تر با موش و گربه‌ی بدنام آشنایی دارند که مدام وارد دعواهای عجیب و غریب می‌شوند مشخص نیست. آیا موش و گربه برای بچه‌ها مهم هستند؟ احتمالا نه، اما وارنر باید از این محصولش تا جای ممکن پول دربیاورد.

بخش زیادی از داستان Tom and Jerry پیرامون شخصیت‌هایی جریان دارد که در اقدامی عجیب نام ‌آن‌ها تام یا جری نیست. کایلا (کلویی گریس مورتس) قصد دارد شغل جدیدی به دست آورد و در هتلی در نیویورک استخدام می‌شود که در همان هفته‌ میزبان یک عروسی است. در همین حین که کایلا تلاش می‌کند تا شغل جدیدش را حفظ کند، با مشکلات بزرگی از جمله مزاحمت‌های مداوم موش و گربه روبه‌رو می‌شود. تنها تصمیم خوب در این فیلم این است که تمام حیوانات انیمیشنی هستند.

یکی از مشکلات اصلی این فیلم ۱۰۰ دقیقه‌ای این است که تام و جری در فرم کوتاه و سریالی جذابیت بیشتری داشتند. هر شخصیت جذابی نمی‌تواند بار یک فیلم سینمایی را به دوش بکشد، که مشکلات فیلم‌نامه نشانگر این نکته هستند.

بازیگران بیش از حد مستعد خیلی تلاش می‌کنند تا این داستان کهنه را جذاب‌تر کنند. مورتس تلاش زیادی برای قابل باور کردن کایلا می‌کند و نقش خودش به عنوان خدمتکار هتل را به خوبی ایفا می‌کند. مایکل پنیا به عنوان دشمن اصلی او بیش از همه می‌درخشد؛ شخصیت او سکانس‌های بیهوده‌ی زیادی دارد، اما او جذابیت کافی را دارد تا شخصیتش از بقیه بامزه‌تر به نظر برسد.

اما Tom and Jerry به دو دلیل بزرگ برای جذاب بودن تقلا می‌کند: دو شخصیت اصلی اصلا بامزه نیستند و تعامل بین بازیگران و شخصیت‌های کارتونی اصلا قابل باور نیست. فیلم‌های زیادی تلاش می‌کنند تا لایو-اکشن را با انیمیشن ترکیب کنند، اما بسیاری از آن‌ها موفق نمی‌شوند ترکیب خوبی از این دو را بسازند. تقریبا تنها کاری که این فیلم می‌کند این است که تمام نوستالژی‌های ما از موش و گربه را خراب می‌کند.

نمره: ۳