بررسی فیلم In The Heights: جشنواره ی رنگ و موسیقی

فیلم In The Heights به‌کارگردانی جان ام. چو ( Jon M. Chu)، موزیکالی بسیار مهیج و پرحرارت درباره‌ی گروهی از مهاجران لاتین‌تبار است که در جستجوی رویای آمریکایی به نیویورک آمده‌اند. این فیلم که اقتباسی از نمایش‌ تحسین شده‌ای نوشته‌ی لین-مانوئل میراندا (Lin-Manuel Miranda) است، مملو از ترانه‌های تند و شلوغ هیپ‌_هاپ و موسقی‌های لاتینِ زیبا و هیجان‌انگیزی است که همگی در خدمت تعریف یک داستان طولانی با مضامینِ مرگ، زندگی، خانواده و عشق قرار گرفته‌اند.

بازیگران فراوان، سبک بصری شلوغ و موسیقی پیوسته‌ای که در فیلم وجود دارد، باعث نمی‌شود تا مضامین اجتماعیِ زیرمتن داستان مانند نابرابری‌های اقتصادی و نژادپرستی نادیده گرفته شوند. این فیلم، تمامِ تلاش خود را می‌کند تا تلخی و شیرینی را یک‌جا به شما نشان دهد.

بازیگران فیلم، چندان شناخته شده نیستند و شامل تعدادی از بازیگران بومی لاتین‌تبار می‌شوند. تنها بازیگری که شاید بسیاری از تماشاگران او را به‌خوبی به‌یاد داشته باشند، آنتونی راموس (Anthony Ramos) است که سال گذشته در فیلم Hamilton محصول دیزنی حضور موفقی را به‌هم رساند، فیلمی که آن هم براساس یکی از نمایش‌های میراندا ساخته شده بود.

در این فیلم، آنتونی راموس در نقش اوسنوی ظاهر شده است، مهاجری که قصد دارد تا با کار کردن در نیویورک، پول لازم را برای بازسازی خانه‌‌ی فرسوده‌ی خانواده‌اش در جمهوری دومینیکن را فراهم کند. با وجود این‌که اوسنوی به‌شدت منتظر فراهم شدن پول کافی و بازگشت به وطنش است، اما شدیدا عاشق دختری به‌نام ونسا با بازی ملیسا باررا (Melissa Barrera) است و فعلا پایش در آمریکا گیر کرده است.

از طرف دیگر، داستان پاول بنی با بازی کوری هاوکینز (Corey Hawkins) را دنبال می‌کنیم که از بازگشت نامزد سابقش، نینا با بازی لزلی گریس (Leslie Grace) که دانشگاه استنفورد را ترک کرده و به نیویورک بازگشته است، حسابی خوشحال است. برگشت لزلی باعث ناخشنودی پدرش با بازی جیمی اسمیتس (Jimmy Smits) که رئیس بنی هم هست، شده است. او حاضر است تا حتی خودرویش را بفروشد تا بتواند هزینه‌های تحصیل دخترش را فراهم کند.

گاهی به‌نظر می‌رسد که چو، کارگردانِ فیلم، که ساخت فیلم‌هایی نظیر Step Up و Crazy Rich Asians را در کارنامه‌اش دارد، در استفاده از موسیقی و ترانه بسیار زیاده‌روی کرده است، ولی هربار پس از شنیدنِ ترانه‌های بسیار زیبایی مانند When The Sun Goes Down که در مناسب‌ترین موقع اجرا شده و چه از لحاظ کارگردانی و چه از لحاظ اجرای خوانندگان در اوج قرار دارد، حرف خود را پس گرفته و کار دشوار و زیبای او را تحسین می‌کنیم. چو در هیچ‌یک از دقایق فیلمش کم‌فروشی نمی‌کند و از بودجه‌ی عظیمی که در اختیارش قرار داده شده، به‌بهترین شکل ممکن و با دستِ باز استفاده کرده است.

In The Heights فیلمی است که ترجیحا باید بر صفحه‌ی بزرگ سینما تماشا شود؛ میزانسن‌های پرجزئیات و مُفصل چو و ریزه‌کاری‌های بسیاری که در طراحی رقص‌ها وجود دارد، تنها در صفحه‌ی بزرگ سینما از چشم تماشاگر دور نخواهند ماند.

گفتن از ترانه‌های همیشه زیبای میراندا که دیگر گزافه‌گویی است؛ ترانه‌هایی هوشمندانه که بین سبک‌های مختلفی هم‌چون سامبا و سالسا در حرکتند و برخی از بهترین لحظات فیلم را تشکیل داده‌اند؛ اما حتی ترانه‌های زیبای میراندا هم نتوانسته برخی از اشکالات واضح فیلم‌نامه را بپوشاند. فیلم‌نامه‌ که توسط کویارا آلگریو هوده (Quiara Alegría Hudes) به رشته‌ی تحریر درآمده است، با این‌که داستان پرجزئیات فیلم را با تسلطِ نسبی و تقریبا روان روایت می‌کند ولی در پردازشِ برخی از شخصیت‌ها ناقص و ضعیف عمل کرده است و حتی برخی از خطوط داستانیِ فرعی، اضافی و به‌راحتی قابل حذف می‌باشند.

البته باید گفت که هوده در آوردنِ زیرمتنی مملو از اشاره‌های تلخ و شیرین به برخی مسائل اجتماعی مانند نابرابری‌های اقتصادی و نژادپرستی بسیار قابل قبول عمل کرده است و مطرح کردن این مسائل آن‌قدر با ظرافت صورت گرفته است که هیچ‌گونه خدشه‌ای به لحنِ سرخوش و داستان زیبای فیلم وارد نمی‌کنند.

تیم بازیگری فیلم به‌طرز شگفت‌انگیزی بسیار یکدست و قدرتمند به ایفای نقش پرداخته‌اند. علاوه بر حضورِ دلپذیر و موثر راموس (همان‌گونه که از او انتظار می‌رود)، بازی گریس در نقش نینا، به‌تنهایی از نقاط قوت فیلم محسوب می‌شود. گریس در نمایش حسِ بیگانگی نینا با محیط دانشگاه (که بسیار از خانه دور است) و هم‌چنین ترس از ناخشنود شدن پدرش و داستان عاشقانه‌ی زیبایی که در آن سهیم است، عملکردی بسیار عالی دارد و حتی برخی از ضعف‌های شخصیت‌پردازی کاراکتر نینا را با بازی خوبش برطرف می‌سازد.

عواملِ فنی فیلم نیز همگی بهترین عملکرد خود را به‌نمایش گذاشته‌اند؛ از فیلم‌برداری بی‌نقص آلیس بروکس (Alice Brooks) که در آن به‌وفور از نور طبیعی خورشید استفاده شده است بگیر تا طراحی صحنه‌ی چشم‌نواز و با سلیقه‌ی نلسون کوتز (Nelson Coates) و تدوین منسجم و دقیق مایرون کرستاین (Myron Kerstein). مشخص است که تهیه‌کنندگان فیلم بسیار روی عوامل فنی فیلم سرمایه‌گذاری کرده‌اند و به‌خوبی می‌دانستند که یک تیم پشت‌صحنه‌ی قدرتمند در پشت دوربین، تاثیر بسیار زیادی در چیزی که جلوی دوربین رخ می‌دهد، خواهد گذاشت.

فیلم In The Heights، حدود دو ساعت و سی دقیقه‌ پر از صدا و موسیقی و شور و هیجان را برای شما به ارمغان می‌آورد و خیلی سخت است که مخاطب (در هر سنی که باشد) از فیلم لذت نبرد. البته بعد از پایان فیلم (با وجود لذت وافری که از آن برده بودم)، به‌نظرم رسید که اگر کمی سکوت نیز در این فیلم وجود داشت و کارگردان گاها شخصیت‌ها را در سکوت با خودشان تنها می‌گذاشت و می‌گذاشت که ما آن‌ها را در این حالت هم تماشا کنیم، دیگر با یک شاهکار تمام عیار روبه‌رو بودیم؛ ولی در همین حال هم فیلم یکی از سرگرم‌کننده‌ترین و زیباترین فیلم‌های سال است.

جایی از فیلم در میانه‌ی یک اعتراضِ سیاسی این شعار را از جمعیت معترض لاتین‌تبار می‌شنویم: “داستان ما را بگویید!” و فیلم زیبای In The Heights دقیقا برپایه‌ی همین شعار ساخته شده است.