نقدهای اولیه Passengers منتشر شد: ماجراجویی شلخته در فضا!

Rogue One: A Star Wars Story پر سر و صداترین فیلم ژانر علمی‌تخیلیِ حال حاضر سینما است ولی رقبای دیگری نیز در این ژانر وجود دارند. سونی، فیلم مخصوص خود را در این ژانر دارد و قرار است Passengers را یک هفته بعد از اکران Rogue One، راهی سینما کند. ستارگان فیلم جنیفر لارنس و کریس پرت مشغول تبلیغات فیلم هستند و با توجه به محبوبیت آنها در بین طرفداران بخاطر فیلم‌هایی چون دنیای ژوراسیک، نگهبانان کهکشان، فرنچایز مردان اکس و Hunger Games، به نظر می‌رسد این موضوع بسیار تاثیرگذار باشد. با سینماگیمفا همراه باشید.

فیلم براساس فیلم‌نامه اوریجینالی که جان اسپیتس (Jon Spaihts) آن را نوشته‌است ساخته شده‌است و در آینده‌ای نه چندان دور اتفاق می‌افتد: فضایی پیمایی در حال انتقال چیزی حدود ۵۰۰۰ نفر که در خواب مصنوعی به سر می‌برند به سیاره‌ای نسبتا دور است، انتقالی که چیزی حدود ۱۲۰ سال به طول خواهد انجامید. با این وجود و با گذشت سی سال از شروع این سفر، دو نفر از این مسافران (پرت و لارنس) از خواب بیدار می‌شوند و باید بقیه عمرشان را تنها و در آن سفینه فضایی سپری کنند. اولین موج نقدهای Passengers منتشر شده‌است و در این مقاله قصد داریم به خلاصه‌ای از آنها اشاره داشته‌باشیم:

شری لیندن – هالیوود ریپورتر

در ابتدا، در فیلم‌نامه‌ی جان اسپیتس شاهد به وجود آمدن اما و اگرهایی جذاب هستیم که در ادامه با چشمه‌هایی از داستان فیلم‌های «تایتانیک»، Sleeping Beauty و «جاذبه» تلفیق می‌شود. در صورت جهت‌گیری مناسب‌تر و البته کم هزینه‌تر، شاید داستان می‌توانست اوج بگیرد یا حداقل شاهد تحرک بیشتر در آن می‌بودیم. ولی Passengers نگاهی زیرک و هوشمندانه به دنیای انباشته از تکنولوژی و کمپانی محورِ ما ندارد، در عوض، شاهد تلفیقی گران‌قیمت از ضرورت مسئله مرگ و زندگی و مسائل احساسیِ سطحی هستیم که در نهایت محصول نهایی را چیزی بیشتر از آنچه که هست نشان می‌دهد و تنها ظاهر آن را زیبا می‌کند.

اوون گایبرمن – وراییتی

Passengers داستان مردی تنها در فضا است، درامی از معمای اخلاقی است، داستان عشق دو چهره‌ی پر طرفدار هالیوود را به نمایش می‌گذارد و اکشنی پر هیاهو در ژانر علمی تخیلی دارد؛ و با وجود تمام این‌ها، فیلم نمی‌تواند خود را در دسته خوبان قرار دهد. ستارگان فیلم کریس پرت و جنیفر لارنس هر دو استعدادی غیرقابل انکار دارند و به فیلم جذابیت می‌بخشند و فیلم نیز ایده‌ی خوبی را به چالش می‌کشد، ولی همان دورنمای فیلم بهتر از تجربه درون آن است و کارگردان مورتن تیلدام (Morten Tyldum) به نظر می‌رسد انتخاب مناسبی برای این کار نبوده‌است.

اندرو پولوِر – گاردین

در دید مثبت، به نظر می‌رسد کاریزمای بی حد و حصر لارنس در این فیلم تحت تاثیر سایر عوامل بد آن قرار نمی‌گیرد. کمتر بازیگری در هالیوود می‌توانست عملکرد بی نقص و زنده‌ی او در این فیلم را داشته‌باشد. در مقابل پرت نتوانسته‌است حضوری موفق در آن را تجربه کند و کاراکتر او به خوبی بر قامتش ننشسته است. اما هیچکدام از آنها نمی‌توانستند تاثیر چندانی بر روی مسائل تکنیکی داشته‌باشند: بدین معنی که فیلم متاسفانه خود از ایرادات درونی رنج می‌برد و کارگردان فیلم عملکردی مناسب برای ترمیم این موضوع ندارد.

کیت اربلند – ایندی وایر

در بهترین حالت ممکن، Passengers می‌تواند علی‌رغم پایانی ضعیف و سطحی، فیلمی صرفا جذاب باشد؛ این موضوع را با کنار گذاشتن سوالات بدی که در داستان مرکزی آن مطرح می‌شوند و در ادامه نیز توسط پایانی باز (نه به معنی خوبِ آن) کنار زده می‌شوند بیان می‌کنم. ناامید کننده‌تر از تلف شدن استعدادهای بازیگری خوبِ فیلم، این است که Passengers علی‌رغم دنیای هوشمندانه‌ی ساخته شده توسط اسپیتس، شوخی‌ها و فضای جذاب بین پرت و لارنس و حتی محیط‌هایی به مراتب زیبا در این ژانر، نمی‌تواند کیفیتی را داشته‌باشد که انتظارش را داریم.

رابرت آبل – The Wrap

اکشنِ عاشقانه‌ی بین ستاره‌ای، Passengers، فیلمی پر هزینه است که توسط کارگردان فیلم The Imitation Game ساخته شده‌است که نگاهی جذاب به موضوع تنهایی در بین ستارگان دارد و سوالی مهم و اخلاقی را مطرح می‌کند که علی‌رغم به کارگیری دو تن از بهترین بازیگران هالیوود، از پاسخگویی بدان قاصر است. پس از موفقیت فیلم‌هایی مانند Gravity و The Martian در پرداختن به موضوع انسان و تعاملش با فضا، به نظر می‌رسد Passengers چیزی به جز یک موشک بی هدف به فضا نباشد.

کریس نش‌اِوی – EW

تمام نشانه‌های یک فیلم خوب قابل مشاهده بود: یک جفت بازیگر قابل اتکا، تاریخ اکرانی مناسب برای مراسم اسکار و کارگردانی که به تازگی نامزدی اسکار را تجربه کرده‌است. در حقیقت، این موضوع بسیار بد است. استودیو قصد داشت این علمی‌تخیلیِ عاشقانه را در قامت فیلمی مانند The Martian بسازد که نگاهی آدم و حوا گونه به لارنس و پرت داشته‌باشد. حداقل در تریلر که اینگونه به نظر می‌رسید. در اوج صداقت باید بگویم، آن فیلمی بود که دوست داشتم ببینم، نه این! حتی نزدیک به آن چیزی که می‌خواستم هم نبود. Passengers بسیار احمقانه‌تر از آن است.

اسکات مندلسون – فوربز

در زمانی غیر از زمان حال، مثلا یک دهه پیش، Passengers می‌توانست یک فیلم خوب تلقی شود. فیلم به خاطر بودجه ساخت بالا و حضور ستارگانی سرشناس در آن، تحت فشار بسیار بالایی قرار گرفته‌است و در ژانری قرار دارد که رقبای بسیار قدرتمندی در آن حضور دارند. اما با کنار گذاشتن تمام این موضوعات، باید بگوییم که Passengers یک فیلم است و می‌توان با کنار گذاشتن ایرادات جزئی در هسته داستان، از آن لذت برد.

به طور خلاصه: در صورت عدم به وجود آمدن تغییرات اساسی، به نظر می‌رسد Passengers نخواهد توانست در عصر طلایی فیلم‌های علمی‌تخیلی، در کنار و هم ارز عناوینی چون «جاذبه»، «مریخی» و حتی Arrival قرار بگیرد. این موضوع از نظر فروش نیز به هیچ وجه نمی‌تواند خبر خوبی برای فیلم باشد، چرا که انتظار می‌رفت Passengers بتواند با رقبای قدرتمندی همچون Rogue One و Assassin’s Creed رقابت داشته باشد. Passengers را باید قماری ۱۲۰ میلیون دلاری برای سونی تلقی کنیم که به احتمال بسیار زیاد، انتظارات این استودیو را برآورده نخواهد کرد.

Passengers در تاریخ ۱ دی راهی سینماها خواهد شد.

منبع: ScreenRant